Вуліца Макаёнка

Прайсці,

Не запаволіўшы хады,

Я не магу

Пад гэтаю таблічкай.

Як сонца ўранку

Устае з вады,

Так усплывае з памяці

Аблічча.

 

Смяяўся

Гэтак шчыра пры жыцці –

Нябожчыкам

Назваць яго няёмка.

І вось цяпер

Даводзіцца ісці

Па вуліцы

Андрэя Макаёнка.

 

У кажушку,

Відаць, з сяла, стары,

Пастукаўшы

Валёнкам аб валёнак,

Бурчыць пад нос,

Чытаючы ўгары:

– Хто ж быў, цікава,

Гэты Макаёнак?

 

А ён, калі б пачуў, –

Не зазлаваў,

У позірку б схаваў

Гарэзна ўсмешку.

Вось з гэткага ж старога

Змаляваў

Аднойчы ў “Трыбунал”

Свайго Цярэшку.

 

Мужык вясковы,

Той чытаў не шмат

Разумных кніжак.

Ды ці ён адзіны?

Пад кожнай жа са стрэх

Сялянскіх хат

Жыла навука

Вернасці Радзіме.

 

Ідзі, стары,

Купляй, сталічны госць,

Прысмакі, сушкі,

Новыя анучы.

А Макаёнак…

Ён не быў, ён – ёсць.

Ён – наш, палескі.

Ён, браток, жывучы.

 

***

​

Ціхім жарам позніх журавін

Адгарэлі купіны ў балоце.

Недзе ля Журавіч у самоце

Ліст апошні падае з галін.

 

Адквітней юнацтва белы сад,

Маладосці яблык пракаціўся.

З лістападам ты на свет з’явіўся,

І пайшоў навечна ў лістапад.

 

Міма, не крануўшы твой спакой,

Пройдуць навальніцы і навіны.

Цяжкая, бы века дамавіны,

Хмара навісае над ракой.

 

І бягуць па кладцы хлапчукі,

– Гэй, Андрэй! – равесніка гукаюць.

…Жураўлі за хмарай узнікаюць,

Быццам несмяротныя радкі.